Avrupa Epipaleolitik Çağı – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

Kolektiflik: Mezarlıkların Geç Pleistosen Kökenleri

Yukarıdaki tartışmadan açıkça görülmektedir ki, gömmeler, MÖ 11.000’den sonra yeniden ortaya çıkmalarına rağmen, büyük ölçüde 15.000–12.000 BP civarında binyılın bir fenomeni gibi görünmektedir. Açıkça görülüyor ki, tek bir gömme uygulaması, Avrupa’nın ve Yakın Doğu’nun çeşitli bölgelerinde Pleistosen’in sonuna kadar devam etti. Bununla birlikte, bu süre zarfında, çok sayıda kişinin ölülerin imhası için ayrılmış belirli yerlere resmi olarak gömüldüğüne dair işaretler ortaya çıkıyor.

Bu gelenekler, bir dizi Mezolitik toplu mezar yerinin bilindiği Holosen’e kadar devam ediyor. Bu siteler için resmi terim mezarlığı kullanılabilir. Bölüm 1’de tanımladığım gibi, bir mezarlık sensu stricto, esasen veya tamamen ölülere verilen, yerleşim kanıtı çok az veya hiç olmayan bir yerdir. Katı mezarlıklar, çoklu gömme yerlerinden daha büyük olma eğilimindedir ve genellikle bir dereceye kadar mekansal organizasyon kanıtlanmıştır. Bununla birlikte, önceki gömmelerden en çarpıcı fark, ölülerin bu yerlerinde ifade edilen kolektiflik düzeyidir.

Paleolitik’in sonlarına doğru mezarlıkların ortaya çıkmasının ölülerle ilgili yeni inanç ve uygulamaların habercisi olmasının sebepleri olduğuna inanıyorum. Daha fazla sayıda gömme ve artan örgütlenme kanıtlarını, artan grup boyutları ve kaynak mevcudiyetinin “kritik bir kitlesinden” kaynaklanan daha uzun yerleşiklik ile ilişkilendirmek caziptir ve bu faktörler gerçekten de ölülerin arkeolojik alanda daha fazla görünürlüğünü açıklayabilir. 

Terberger (2006) ve Brinch Petersen’in (2006) belirttiği gibi, Terminal Paleolitik, Erken Mezolitik ve Geç Mezolitik mezarlıklardan bir dizi kişi, muhtemelen demografik artışla bağlantılı şiddet kanıtı gösteriyor. Bununla birlikte, öne sürdüğüm gibi, bu zamandan önce defin oldukça nadir görülen bir fenomendi ve kesinlikle cenaze töreni “normu” olarak kabul edilemezdi.

Eğer bu Geç Pleistosen için geçerliyse, o zaman Geç Pleistosen çağının belirli yerlerinde daha fazla gömü bulunması için apriori bir neden olmayacaktı, çünkü cenaze pratiği ne olursa olsun arkeolojik olarak görünmez olacaktı. Arkeolojik kayıtlarda yeni bir olgunun ortaya çıkması, gömmenin bu zamana kadar yeni bir anlam kazandığını gösteriyor.

Mersin mezar yeri sorgulama
Mersin mezar yeri fiyatları
Mersin Mezarlıkları
Mersin Büyükşehir Belediyesi MEZARLIKLAR Müdürlüğü
Mersin Şehir Mezarlığı telefon numarası
Mersin Mezarlıklar Müdürlüğü
Mersin Güneykent Mezarlığı
Mersin Akbelen Mezarlığı

İnsan davranışsal gelişiminin bu döneminde, cenaze töreninin, belki de “kötü ölümler” ve diğer kozmolojik dengesizliklerle ilişkilendirilen “garip” bir uygulamadan ziyade, “normal” bir cenaze töreni uygulaması haline geldiği düşünülebilir. Bireyler, peyzajda kendisi de yeni bir fenomen olan daha geniş bir ‘mezarlık alanının’ parçası haline gelirler: bu tür yerlerde cenazeler artık saklanmıyor ya da yerleşim bağlamı içinde yer almıyor, bunun yerine ölüler hakkında büyük açıklamalar yapmak için birleşiyordu. 

Tarihöncesinde, insanları zemine yerleştirme konusunda esasen ‘modern’ bir düşünce tarzının ortaya çıktığı herhangi bir nokta varsa, o zaman tartışmasız budur. Ölülerle olan bu yeni ilişkinin özgül dinamiklerinin neler olduğunu saptamak olanaksızdır; koşullar bölgeden bölgeye değişir.

Avustralya’da göçmenler tarımı kıtaya getirmeden önce binlerce yıl sürecek avcı-toplayıcı uyarlamaları arasında mezarlıklar ortaya çıkarken, Yakın Doğu’da çevre ve çevre ile yoğun avcı-toplayıcı etkileşimleri ile tarım için önceden şartlandırılmış topluluklar arasında ortaya çıktılar.

Belki de resmi olarak tanımlanmış, tanınabilir ve ölülerin görünür yerleri, giderek artan bölgesel toprak ve sosyal alan kavramlarının yanı sıra, en azından bunların artan nüfus sayılarına ve yerleşiklik düzeylerine ve toprağa yatırımın artan algılarına eşlik ettiği yerlerde ortaya çıktı ve bu anlamda makul görünüyor. Resmi mezarlıkların ortaya çıkışının geniş anlamda ‘tarımsal düşünce’ olarak kabul edilebilecek şeyin bir parçası olduğunu öne sürmek gerekir.

Bu, tek cenazelerin ortadan kaybolduğu anlamına gelmez. Bunun ötesinde: yukarıda tartışıldığı gibi, bunlar Avrupa ve Yakın Doğu’da Holosen’e kadar devam eder ve aslında Amerika’daki en eski gömme örneklerini tanımlar.

Avrupa Epipaleolitik Çağı

Pleistosen’in sonunda, Ligurya’daki büyük Arene Candide mağarasına en az 20 kişi gömüldü ve burada ~14.000 radyokarbon yıl önce ‘Il Principe’ gömüldü. Bu mezarlar, kazıcının sözleriyle Geç Epigravetyen bir “nekropol” ile ilgilidir ve mezarlığın habercisidir.

Arene Candide ‘nekropolü’, her bir gömü açısından İtalya’nın diğer terminal Pleistosen mezarları ile pek çok açıdan uyum içindedir, ancak alandaki gömü sayısı göz önüne alındığında, onu erken dönem resmi bir örnek olarak tartışmak daha uygun olacaktır. 

Mağara sırt üstü yatırılmış ve uzatılmış en az altı adet tek mezar (II, VII, VIII, IX, XI. Her biri bir yetişkin ve bir çocuk (V ve VI) içeren iki çift gömü, ya muhtemelen kendileri gömülmüş olan ancak sonraki gömmeler tarafından bozulan ya da ikincil gömüleri temsil eden (I, III, IV, XII-XIII mezarları) birkaç kısmi iskelet olarak bulunur.

Her iki cinsiyet de dişiler nadir olmakla birlikte temsil edilir ve yaş sınıfları erken bebeklikten yaşlılara kadar değişir. III, Vb, Vib, VIII, XII ve XIV gömülerdeki doğrudan AMS 14C ölçümleri, gömmelerin yaklaşık 10.700–10.600 BP ve yaklaşık 10.000 BP olmak üzere iki döneme ait olduğunu göstermektedir.

‘Rahatsız edilmiş’ gömülerden biri (III) daha genç döneme aittir, yani daha sonra herhangi bir gömü yapılmamıştır, bu da bunun Mussi ve diğerleri tarafından ileri sürüldüğü gibi gerçek bir ikincil gömme örneği olduğunu düşündürmektedir. (1989). Eğer durum böyleyse, açıkça belli olmayan bir bireyin kemiklerini tek bir yerde bir araya getirme pratiği, başka bir cenaze törenini kolaylaştırmak için yapılmayacaktır, bu da uygulamanın kendi başına önemli olduğunu düşündürmektedir.

Mağaradaki çifte gömüler, erkekler ve çocuklar arasındaki bağı vurgularken, kadın gömmelerine nadiren rastlanır ve muhtemelen ataerkil statüye ve halefiyete işaret eden zayıf mezar eşyaları eşlik eder. Mağarada aşı boyası boldu ve definlere zengin ve çeşitli mezar eşyaları eşlik ediyordu. Bunlara her yerde bulunan kızıl geyik köpekleri, delikli Patella, Pectunculus ve Nassa kabukları ve küçük hayvanların, özellikle Castor sp. ve Erinaceus europaeus eşlik ederdi.