Cenaze Arabası – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

Cenaze Arabası

Temel bir cenaze arabası, cemaat ekipmanının standart bir parçasıydı, ancak bireyler özellikle cenazelerde dualarla anılmak istiyorlarsa daha lüks bir şey bağışlayabilirlerdi. London Livery şirketlerinin sekiz Ortaçağ veya Tudor örneği olmasına rağmen, cenaze arabası bezlerinin veya ‘pall’lerin çok az örneği hayatta kaldı. Tamamı İtalyan kadife brokarından yapılmıştır ve nar ve yaprak desenli bir merkezi panel ile e.1500 İngiliz işi ile işlenmiştir.

1539’da Bay Husee tarafından, çağdaş Vintners’ Company Nizamname Kitabında “Vinters’in [sic] kolları ve adı geçen Bay Husee’nin kolları olan bir cenaze arabası altından bir cenaze arabası” olarak tanımlanan özel bir örnek verildi. Bu hediye karşılığında papaz, yılda dört kez ‘Bay Husee, arkadaşları ve Şarapçıların tüm erkek ve kız kardeşlerinin ruhları için dua edecekti ve bunun için 4d aldı.

Ceset sunağın önüne yattığında, Ölüler Dairesi gerçekleşebilirdi. Lincoln Katedrali’nden bir el yazması, devam eden bir hizmeti gösteriyor. Bir rahip bir kitaptan okur, iki katip ise ya okur ya da su serper. Tabut cenaze arabasına sarılır ve mumlar yakılır. Kukuletalı yas tutanlar tabutun bir ucunda durur (ön kapak).

Ofis iki bölümden oluşuyordu. İlki, öğleden sonra veya akşam, defin gününden önceydi. Ayin açılış sözünden sonra ölülerin bu çift şarkısı Plasebo olarak biliniyordu. Gece boyunca, kilisenin rahipleri veya din adamları tarafından veya daha zengin durumlarda, yoksullar veya diğer yas tutanlar tarafından vücut üzerinde bir nöbet olabilir.

Ertesi sabah erkenden, bir ofis olarak söylenen Matins ve Lauds, ayrılanlar için söylendi. Bu, ayin marşının ilk kelimesi olduğu için (İngilizce ‘dirge’ kelimesinin türetildiği) Dirige olarak adlandırıldı (Dirige Dominus meus in conspectu tuo viam meam). Kutsal Bakire Meryem Ayini veya Üçlü Birlik Ayini gibi başka bir hizmet zaman zaman söylendi. Kahvaltıdan sonra ciddi bir Requiem Ayini kutlandı. On beşinci yüzyıl boyunca, henüz evrensel olmasa da, giderek artan bir şekilde ofisler ve Ayinler (‘nota ile’) söylendi.

Ancak o zaman ceset gömüldü: genellikle ölümden üç gün sonra. Başka olasılıklar da vardı. Bury St Edmunds’da ceset ölümden sonraki gün gömülü gibi görünüyor ve bazen süre daha uzundu. Nicholas Strelley, tabutunun etrafını yakmak için mumlar ve yedi gün boyunca onu gözetlemek için beş yoksul istedi ve Jane Seymour’un gömülmesi on dokuz gün sürdü.

Kişinin cenazesi, son ayinlere veya cenaze töreninin kendisine kıyasla önemli görünmüyor. Cenazeyle ilgili çok az örnek hikaye var: mezardan çıkarılan ceset hikayeleri olmasına rağmen, bunlar cenazenin kendisiyle ilgili hikayelerden daha fazla. Ancak cenaze, kilise tarafından ciddiye alındı ​​ve düzensiz mezarlar bildirildi.

1397’deki Hereford ziyaret dönüşlerinde, başka bir cemaatten üç cesedin çalınması (spoilavit) de dahil olmak üzere, düzensiz uygulamayla ilgili birkaç vakadan bahsedildi. Papaz John Boley’in cenazesi gömülürken ‘Orada yat, aforoz, büyük aşağılama’ vb. dediğinde bir lanet vakası da rapor edildi.

Cesetlerin toplu halde gömülmeden veya ölülerin cenaze törenleri yapılmadan gömüldüğü ve bir papazın ‘haklı bir sebep olmaksızın’ cesede hizmet etmeyi reddettiği iki vaka daha rapor edildi. Bazen rahiplerin cenaze töreni konusundaki vicdanlılıkları, diğer işlerin ertelenmesi anlamına geliyordu. 1292 ile 1294 arasında bir zamanda, Bridge’in bucak rahibi Robert, piskoposun huzuruna çıkmadığı için görevinden uzaklaştırıldı.

Kırıkkale vefat etti
Kırıkkale su kesintisi son dakika
Kırıkkale Belediyesi
Bugün Vefat Edenler
Kırıkkale Son Dakika ölüm Haberleri
Kırıkkale Belediyesi Emlak Borcu ÖDEME
Kırıkkale Belediyesi T.C ile Emlak Vergisi ÖDEME
Adana mezar yeri sorgulama

Daha sonra Robert büyük bir aceleyle Wymelyngeswelde’deki Hereford piskoposunun salonuna geldi ve eski haline getirilmesini istedi ve meşru bir bahane, yani gömecek bir cesedi olduğu için, yukarıda bahsedilen cümle gevşetildi. 

Aynı zamanda Wodechurch’te, papaz Roger, “gömülmeyi bekleyen bir cesedi olduğu” ve bir başkasının ertesi gün gömülmesi gerektiği için ortaya çıkmadı.

Gömme eylemi, yedi bedensel Merhamet Yasasından biri olmasına rağmen, İngiliz sanatında şaşırtıcı derecede az temsil edildi. (Kıtadaki el yazmalarında, farklı hayatta kalma modellerinden kaynaklanabilecek daha birçok tasvir bulunur. İyi bir İngiliz tasviri, Leicester’den muhtemelen 1500 dolaylarında yapılmış bir dizi boyalı cam yuvarlaktandır.

Kefeni tamamen sarılmış, kefen ayaklarından bağlanmış halde, yeni kazılmış ve yanına saçılmış kemikler olan bir mezara indiriliyor. Rahip, mezara girerken vücuda kutsal su serptiği bir çördük sapı taşır ve ayrıca törensel bir haçla dokunur.

Çördük otu sembolizmi, Mezmur 51:7’den gelir: “Beni mercanköşkotuyla temizle, pak olayım: yıka beni, kardan beyaz olayım” ve Mirk on beşinci yüzyılda serpmeyi, güç iblislerini mahrum etmek olarak tanımladı. mezarda.

Bir yardımcı, rahibin okuduğu bir Breviary’yi açık tutan rahibin yanında duruyor. Rahibin arkasında yanan bir mum ve bir tespih tutan ve şapkasız olan hayırsever duruyor. (Defin mermisi, hayatta kalan beş mermiden şapkasız göründüğü tek zamandır.) Dul da katılıyor ve cesedin mezara indirilmesini izliyor. York, All Saints North Street’teki Merhamet İşleri’nin diğer dikkat çekici setinin bir mezar sahnesi içermemesi talihsiz bir durumdur.

Saat kitapları ve defin sahnelerini gösteren minyatürler, cesedin fiziksel olarak farklı yöntemlerle mezara indirilebileceğini göstermektedir. Bedford Saatler Kitabı’nda ceset, önce gerçekten mezarda duran bir kişi tarafından mezar başına yerleştirilir. Simon Marmion’un bir çiziminde vücut, omuzların etrafında bir ip kullanılarak indiriliyor.

Duruşma sırasında bir noktada bir cenaze vaazı verilmiş olabilir. Çok sayıda vaaz günümüze ulaşmıştır: yerel önemli bir kişi için tek bir vaazdan, örneğin, Kent shire şövalyesi Pembury’den John de Colpepir; krallar veya önemli din adamları için büyük koleksiyonlara. Vaazlar, özellikle farklı yas tutan gruplar söz konusuysa, bazen farklı bir dilde tekrarlandı.

1341’de Sir Hugh de Courtenay’ın cenazesindeki vaaz önce Latince, sonra Fransızca, ikincisi muhtemelen soylular için verildi. Ulusal şahsiyetler için vaazlar genellikle ülke genelinde verildi ve toplu bir kederin bir parçasını oluşturdu: Edward I için birçok vaaz kaldı.

Cesedin huzurunda bazı vaazlar verildi; diğerleri farklı zamanlarda başka yerlerde verildi ve anma vaazları olarak sınıflandırıldı. Bunlar ya farklı coğrafi yerlerde ya da ölümden bir ay sonra (“ayın zihni”) ya da ölümün yıldönümünde vaaz edilebilir. İçerik basit olabilir veya İncil veya klasik illüstrasyonlar kullanılarak daha zor hale getirilebilir.