Mezarlıkların Sınırları – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

Mezarlıkların Sınırları

Tüzüklerde sık görülen bir gereklilik, mezarlıkların sınırlarının tanımlanmış olması gerektiğiydi. Winchester III Tüzüğü (1262–5) mezarlığın bir hendek veya banka (fossato), duvar veya çit (sepe) ile çevrelenmesini emretti. Birçok yasa, ‘vahşi hayvanların’ veya domuzların mezarlığa girmesini önlemek için endişeliydi. İçeri girdiklerinde sadece ot yemekle kalmadılar, cesetleri çiğnediler ve hatta onları kazdılar ya da burnunu çektiler.

Çürüyen kemikleri (muhtemelen kişinin akrabalarını) kazarak çıkaran hayvanların görüntüsü hoş olamaz. Resmi şikayet, sorunu hürmet açısından tanımladı: kutsalların bedenleri (sanctorum) ‘kurtuluş’a kadar dinleniyor ve insanlar onlara saygı göstermelidir.

Mezarlığı çevreleme sorumluluğu, gerektiğinde kınama yoluyla uymak zorunda kalacak olan görevlinin sorumluluğundaydı. Ziyaret geri dönüşleri sorunu gerçekte kaydetti. Canterbury piskoposluğunun (1292–4) dönüşü, Womanswould, Aldington, Smeeth ve Loose’da çitlerle çevrili kötü kiliseler keşfetti. New Romney’de kilise avlusunun çitinin ‘tamir edilmediği ve geçen yılki ile aynı durumda olduğu’ bildirildi.

Bazen yerel sakinlerin veya yerleşiklerin tutumları da bir sorundu. Aldington ve Smeeth’de ‘papaz, atlarını kilise avlusunda otlatıyor’. Ceza olarak kilisenin kapısını kapalı tutması emredildi. Westwell’deki bir başka görevli, baharda ondalık kuzularını kilise avlusunda otlatıyordu. (Bu, mezarlar arasında sıçrayan bahar kuzularının hastalıklı derecede eğlenceli bir görüntüsünü çağrıştırıyor.)

Başka çiftçilik uygulamaları da gerçekleştirilebilirdi ve Deal’da rektörün mısırını kilise bahçesinde topladığı görüldü. Bu ihlaller ağır bir şekilde cezalandırılmış gibi görünmüyor, ancak daha ciddi bir vaka, kilise bahçesini ortak bir mera yapmak ve hayvanlarını üzerinde otlatmakla suçlanan Deal’daki Robert Byng ile ilgiliydi.

Bunun bir kez olduğunu itiraf etti ve bir daha olmayacağına yemin etti. Bu söze rağmen üç kez kırbaçlandı. Bu nedenle mezarlık bir kaynak ve hatta bir gelir kaynağı olarak kullanıldı. Kilise bahçesindeki ağaçların görevliye verilmesi alışılmadık bir durum değildi. 1436’da Callington’da yeni bir şapel ve kilise bahçesi inşa edildi ve kilise bahçesinde yetişen ağaçları elden çıkarma hakkı yalnızca rektöre verildi.

Kdz Ereğli mezar Fiyatları
Konya Ereğli Mezarlığı
Kdz. Ereğli Belediyesi Duyurular
Kdz. Ereğli sayfası
Kdz.Ereğli Veteriner Kliniği
Kdz Ereğli Belediyesi e İmar
Kdz.Ereğli Belediyesi Haberleri
Kdz.Ereğli Belediyesi müdürleri

Ağaçların mülkiyeti hakkında bir tartışma, kilise bahçesindeki ağaçların cemaatçiler tarafından kesilip satıldığı bildirildiğinde, Worth’de (1292–4) meydana geldi. Bu, tek hakka sahip olduğunu iddia eden rektör tarafından itiraz edildi. Broadhempston’ın papazı ve cemaat üyeleri arasında bir anlaşmazlık ve uzun bir anlaşma da kaydedildi.

İlk açıklama, kilise kanununu takip etti ve tüm ağaçların ve çimenlerin kilise mülkü olduğunu, özellikle bu durumda ağaçların rüzgar kesici olarak hareket ettiğini belirtti. Bu daha sonra, cemaatçilerin nefin onarımı için bir ruhsat verildikten sonra ağaçları kesebilecekleri söylenerek değiştirildi: din adamları, kilisenin onarımı için ağaçları kesebilirdi.

Rüzgar perdeleri zarar görmediği sürece, çitler veya çit sıralarındaki ağaçlar ruhsatsız olarak kesilebilir. Mezarlık içindeki binalara sadece savaş zamanında izin veriliyordu ve diğer zamanlarda evler veya kulübeler (casis) yıkılmak zorundaydı. 1240’ta Worcester III Tüzüğü, mezarlıklarda binalara yalnızca savaş zamanlarında izin verilmesi ve ardından hemen yıkılması gerektiğini belirtti; ve hatta savaş zamanında inşaatçıların inşaat yapmak için rektörden ruhsat almaları gerekir.

Galler ve İskoç sınırlarında sınırları olan piskoposluklarda, İngiltere’deki çeşitli iç savaşlar koruma için mezarlıklarda bazı binalara yol açmış olsa da, savaş tehdidi daha büyüktü. Norwich Tüzüğü’nde (1240–3) inşa etme nedenleri arasında düşmanın bir istilası (hostiles incursus) veya “ateşle ani yıkım” (incendia repentina) vardı. Barış zamanında, kilise avlularındaki binalar genellikle hoş karşılanmıyordu.

Norwich Tüzüğü’nde binalar iki açıdan yasaklanmıştı: birincisi, mezarlıkta gerçekleşen dünyevi yaşam (inmunditam fornicationis vitandam); ve ikincisi, kilisenin sıradan binaların tecavüzüne ilişkin endişesini gösteren mezarlığın işgali üzerine yasaklanır.

Kilise bahçesindeki mülkün yanı sıra, mezarlık arazisinin kendisi de tartışmalı olabilir. Yoğun nüfuslu kentsel alanlarda inşaat arazisi genellikle yetersizdi ve yüksek arazi fiyatları mezarlık arazisini satmak için bir teşvikti. Alternatif olarak, bir mezarlık farklı yargı bölgelerine girdi ve arazi ve defin hakları karlı anlaşmazlıklar olduğu için ortaya çıktı.

Pershore Abbot’u ile Westminster Abbot’u arasında Pershore’da mezarlığa inşa edilmiş bir apartman dairesine sahip olma konusunda bir anlaşmazlık çıktı. Bir başka komplikasyon da, Westminster Başrahipinin, Dekan tarafından yönetilen son cenaze töreninden şikayet etmesiydi. Bu durumda, iki başrahip ve dekanın aynı mezarlık içinde farklı yargı yetkilerine sahip olduğu görülüyor.

Bir alternatif, mezarlığa tecavüz etmekti. Malmesbury’li William 1139’da Salisbury Piskoposu Roger’ın kısmen mezarlık arazisinde ve ana kiliseden neredeyse bir taş atımı uzaklıkta olan bir kale inşa etmeye başladığı zaman açık bir girişimde bulundu.

Norwich’teki arkeolojik kazılar sırasında bir mezarlığın bir kısmı üzerinde benzer bir kale inşa planı keşfedildi. Çok daha yaygın ve daha sinsi bir tecavüz biçimi, meslekten olmayanlar tarafından mezarlık arazisinde küçük parça parça yemek yemekti. Sorun ve cezalar, 1390’daki Exeter Katedrali’nin Elçileri’nde tanımlandı, buna göre ‘mezarlığa pervazlar ve direkler sabitleyen ve bazı bölümlerini evlerinin duvarlarıyla kapatan meslekten olmayanlar vardır.

Kiliselerde veya mezarlıklarda kurulan pazarlar ve ticaret de tüzüklerde kınandı. İsa’nın alıcıları ve satıcıları tapınaktan kovduğu İncil’deki örnek, örneğin Wells Tüzüğü’nde sık sık alıntılandı ve bir başka yaygın neden, kilisenin bir “hırsızlar mağarası” haline getirilmemesi gerektiğiydi.

Kilise avlusu ve St Paul Katedrali kilisesi geleneksel bir iş yeriydi ve 1385’te Piskopos Braybrooke, Katedral’in kendisinde ticaret yapan insanlara ve dolaylı olarak kilise bahçesindeki tüccarlara karşı hareket etti. Lincolnshire kırsalında, piskoposlar 1239 ve 1392’de kilise bahçelerinde ticarete karşı hareket ettiler.

Oyunlar da kınandı. On ikinci yüzyılda, Noel’den sonraki gün mezarlıkta toplantılar, Başrahip’in hizmetçileri ile kasabanın köylüleri arasında güreşler ve maçlar vardı; ve sözlerden darbelere ve büfelerden yaralara ve kan dökülmesine geldiler.