Ova ve Yaylalardaki Mezarlar – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

MÖ onuncu yüzyıldan başlayarak, çanaklar, kepçeli çömlekler, tabaklar/tabaklar, pişirme kapları, şarap sürahileri ve amforalar morg repertuarına geniş çapta kabul edildi. Bu yeni kap formları, yiyecek ve sıvıların hazırlanmasında, servis edilmesinde ve depolanmasında işlev gördü. İki mezarda koyun kemikleri içeren bir kase ve bir bıçak bulunmakta olup, ikinci bir ters çevrilmiş kase bunun üzerini örtmüştür. Mezarlarda korunmuş çok sayıda başka yiyecek kalıntısı örneği yukarıda ayrıntılı olarak verilmiştir.

Seramik kaplardan sonra definlerde en çok kullanılan eşya takılar olmuştur. Ölüler, yeni durumlarında, hayattayken olduğu gibi ve belki de daha da fazla savunmasız olarak algılandı. Bu nedenle takıların renklerine, malzemelerine ve tasarımlarına yatırılan sempatik koruyucu güçlere ihtiyaçları olduğu düşünülüyordu.

Boncuklar, kolyeler, Mısır tılsımları ve metal takılar bu amaca hizmet etti. Kadın direği heykelciğinin mezarlardaki varlığı da en iyi şekilde sempatik güçlere bir çağrı olarak açıklanabilir. Bu durumda, ölülerin hayatta kalan aile üyeleri adına aracılık ettiği düşünülüyordu.

Tımar, kıyafet, eğlence veya kimlik gibi kişisel eşyalar, ev eşyaları ve aletler, dönem boyunca tüm gömü türlerinde en az sıklıkta meydana geldi. Metal bıçaklar veya mühürler nispeten pahalı olabilse de, ağırşaklar, çakmaktaşı ve oyun parçaları gibi kolayca bulunabilen nesneler de sadece az sayıda mevcut olduğundan, ekonomik düşünceler farklı öğelerin göreceli sıklığını açıklamaz.

Belki de günlük işlerin sürekli olarak yerine getirilmesi, yoksullar için bir seçim ya da zorunluluk meselesi olarak görülüyordu. Mağara ve sıra mezarlara gömülenler için kişisel kimlik ve ayırt edici görünüm, kişisel olmayan, ailevi bir kimlik için terk edilmiş olabilir. Kişisel eşyalar, hayatta kalmak için gerekli olmayan yabancı, tanıdık nesneler olarak kabul edildi.

Ova ve Yaylalardaki Mezarlar

Cenaze uygulamalarına ilişkin bu çalışma, ölüme karşı iki farklı kültürel tepkinin gömme, beden tedavisi ve cenaze tedariği yönteminde ifade edildiğini göstermektedir. Gömme türlerinin bir araya gelmesinden oluşan bir model, tipik olarak kıyı, Shephelah ve vadi bölgelerinde meydana geldi.

Bu yanıt İncil’de kozmopolit, teknolojik olarak gelişmiş Kenan ve Filistin kültürleriyle özdeşleştirildi. İkinci, dikkate değer ölçüde homojen tepki, Yahuda’nın dağlık bölgeleriyle sınırlıydı. Hem ova hem de yayla gömme uygulamaları, Transjordanian plato yerleşimcileri tarafından kullanıldı.

Tunç Çağı’ndan itibaren, kıyı boyunca ve bitişik vadi sistemlerinde yaşayan nüfus, güneydeki dağlık nüfusa göre daha geniş kültürel temasları sürdürdü veya daha geniş çeşitlilikte kültürel ve etnik unsurları bir araya getirdi. Bu nedenle, ova mezarlarında, yayla mezarlarından daha geniş bir eşya yelpazesinin bulunması şaşırtıcı değildir.

MÖ on ikinci ve on birinci yüzyıllarda, yalnızca alçak arazi topluluğunda bulunan nesnelerin seçimi arasında bok böcekleri, metal bıçaklar, cirit başları, mızrak uçları ve ok uçları, taraklar, aynalar, kozmetik paletler, oyun parçaları ve kadın plaket figürinleri vardı. Bu öğelerin çoğu, bölgedeki Mısır varlığına atfedilebilir. Sadece lamba, MÖ 12. ve 11. yüzyıllarda ova mezarlarına göre yaylalarda karakteristik olarak daha yaygındı.

Kocaeli mezar yeri fiyatları
Kocaeli Mezar Yapım Fiyatları
Isparta Mezar Taşı Fiyatları
Gölcük Mezar Yapımı
Yozgat Sorgun mezar taşı Fiyatları
Hazır Mezar Fiyatları
Kartepe Mezar Yapımı
Aksaray Mezar Fiyatları

Hem ova hem de yayla desenleri MÖ onuncu yüzyılda önemli değişiklikler geçirdi. MÖ on ikinci ve on birinci yüzyıllarda (az sayıdaki Demir I yayla mezarları göz önüne alındığında), MÖ onuncu ve sonraki yüzyıllarda olduğundan daha farklıydılar.

MÖ on birinci yüzyıldan sonra üretimi durdurulan ova objelerinden metal bıçaklar ve ok uçları yayla asamblesine uyarlandı, ancak cirit başları, mızrak uçları ve dişi levha figürinler defin malzemeleri repertuarından kayboldu. MÖ onuncu yüzyıldan başlayarak, öncelikle bir ova özelliği olan bok böcekleri, yayla morg topluluklarında tedarik edildi.

Yeni figürin türleri arasında kuzey kıyılarında ve Transjordan gömmelerinde ‘Tef tanrıçası’, Ammonit mezarlarındaki hermafrodit tanrı, Judahit mezarlarındaki kadın sütunu figürü ve at binicisi figürinleri yer alıyordu.

Yayla ve ova toplulukları arasındaki kritik arayüz, Shephelah, batıda Philistia ve doğuda Yahuda arasındaki ovalar ve etekler idi.

Yahuda gömünün birkaç önemli, karakteristik özelliği başlangıçta Shephelah ve Kudüs koridoru mezarlarında ortaya çıktı: ilk ve en başta sıra mezar planı, ama aynı zamanda bıçaklar, ok uçları, ağırşaklar, mafsallı pimler, fibulalar ve kadın sütun heykelciği. ‘Görünür’ mezar kalıntıları temelinde, yaylaların tam olarak bu sınır bölgelerinden, Shephelah ve Kudüs koridorundan yerleştiği görülüyor. İsrailliler ve Yahudalılar, Filistin kültüründen İncil yazarlarının kabul ettiğinden daha fazlasını benimsemiş olabilirler.

İsrail’in kuzey krallığının topraklarında çok az mezar bulundu ve kazıldı. Yokluk, kısmen araştırma tekniklerine atfedilebilir, ancak alternatif bir ‘görünmez’ gömme biçimi olasılığı göz önünde bulundurulmalıdır. Kaydedilen birkaç cenaze töreni, kuzey krallığının topraklarındaki gömme uygulamalarının güney krallığındakilerden farklı olduğunu gösteriyor.

İsrail, nüfusları Demir Çağı boyunca kıyı ve kuzey gömme biçimlerini kullanan Yizreel ve Beth Shan vadilerini kapsıyordu: çukur, sanduka, kavanoz ve semaver gömme. Çağdaş güney yayla örneklerine benzer şekilde, Samiriye ve Tubas’ın İsrailli dağlık bölgelerinde seki ve arkosolya mezarları kesilmiştir.

Yahuda’da olduğu gibi, ya yerli yayla sakinleri (komşu Tel Dothan bölgesinden) sıra mezarı benimsediler ya da sıra mezar gömme kültürünün yandaşları, sıra mezarı yanlarında getirerek yaylalara taşındı.

Samiriye seki mezarı 103, MÖ on dördüncü veya on üçüncü yüzyıla ait Ugarit öncülleriyle karşılaştırılan benzersiz bir özellik sergiledi. Mezar tabanına altı şişe şeklinde çukur açılmıştır, bunların bazıları kapak taşı taşımak için çift ağız kenarlı, ikisi dar ve sığ bir kanalla birbirine bağlanmıştır.

Kazıcılar bu konfigürasyonu “peygamberlerin saldırılarına rağmen eski İsrail’de düzenli olarak uygulanan ölü kültüyle bağlantılı adak kapları” olarak açıkladılar.