SEMBOL OLARAK ÖLÜ – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

Kuzey Amerika

Amerika’da Pleistosen’in sonlarına doğru mezarlıklar da ortaya çıkmaya başladı ve burada aralıklı olarak Holosen’e kadar devam etti (Baskıdaki sohbetler). En az on yakılmış bireyin ikincil mezarları, radyokarbon tarafından ~ 10.100 BP’ye tarihlenen Washington Eyaletindeki Marmes kaya sığınağında kurtarıldı ve Arkansas eyaletindeki Sloan’daki kum tepeleri, ayrıca yakılmış bireyler ve önbelleğe alınmış mermi noktaları ve bıçaklar içeren en az 30 ikincil mezar içeriyordu. Dalton evresine tarihleniyor.

Birincil mezarlar ayrıca Anzik 1, Montana (10.705 ± 35 BP), Fishbone Cave, Nevada (11.535 ± 500/10.900 ± 300 BP), Arch Lake, New Mexico (10.020 ± 50 BP) ve Arnold Cave’deki Dalton bağlamlarından da bilinmektedir. Missouri (9.300–10.500 BP) (Baskıda konuşanlar). Örnek küçük olmasına rağmen, kaya sığınaklarının önemi ve kremasyonların göreceli sıklığı dikkat çekicidir ve uygulamanın bir dereceye kadar bölgeselleşmesi açıktır.

Avrupa Mezolitik

Kolektivite kavramı, Eski Dünya’nın çeşitli bölgelerinde Holosen’e kadar açıkça devam etti. Örneğin, Avrupa Mezolitik’inde, ister İskandinavya’nın mezarlıklarında, ister Brittany’de Téviec ve Hoëdic’in deniz kabuğu çöplüklerinde çok belirgindir. Mağara mezarlıklarını kullanma uygulaması da devam etmiştir. Yunanistan’daki Franchthi Mağarası Mezolitik Dönemi’nde 15 ila 34 kişiye cenaze tedavisi verildi.

Örnek, mağaradaki en erken Mezolitik tabakalara ait sığ çukurlarda birkaç tekli inhumasyon, en az iki kremasyon ve muhtemel ikincil gömü içermektedir. Bölge, yerleşimin odak noktasıydı ve Cullen, ölülerin Mezolitik Avrupa ve Yakın Doğu’da yaşayanlara yakınlığını vurguladı. Burada, ‘ölülerin kendi mekanlarının sınırı, yaşayanlarınkinden ayrıdır.

Yaşayanların ve ölülerin dünyalarının benzer bir bulanıklığı, yenidoğanlardan yaşlılara kadar en az 21 kişinin MÖ 10.000 ile 8.500 yılları arasında defnedildiği Aveline’s Hole mağara mezarlığında bulunur.

Kolektiflik ve parçalanma: Paleolitik Mezar Pratiğinin Doruk Noktası

Paleolitik gruplar, Son Buzul Maksimum’un koşullarının iyileştirilmesine ve daha önce terk edilmiş yeniden kolonize edilen alanlara yanıt verirken, Orta Üst Paleolitik kaynaklarından miras kalan mezar geleneklerini, özellikle Kronos zorlamaları ve tekli gömütleri sürdürdüler. Bununla birlikte, 15.000 ila 11.000 BP arasında, coğrafi bölgeye bağlı olarak, mezarlıkları resmi olarak toplu imha yerleri olarak tanımlama uygulaması ortaya çıktı ve asla ortadan kalkmayacaktı.

Bu yeniliğin daha önceki tek gömme ve vücut parçalarının küratörlüğü gelenekleri ile birlikte devam etmesi gerektiği, ilgili geleneklerde önemli değişkenliğin olduğunu ve bu değişkenliğin tek mezarlık alanlarında gözlemlenebileceğini göstermektedir. Bu nedenle Geç Üst Paleolitik’in başarısı, muhtemelen parçalanmanın daha geniş sembolizminde bağlamsallaştırılan bedenin sembolik parçalanmasından ve ölülerin mezarlıklara toplu olarak gömülmesiyle, cenaze davranışının aşırı uçlarını kucaklamaktı. önerdiğim gibi, yeni ve özünde ‘tarımsal’ bir düşünce biçimini müjdeliyor.

Karaman Vefat Edenler
karaman’da koronadan vefat edenler
KARAMAN Mezar sorgulama
Karaman mezarlığı
Karaman Gündem vefat
karaman’da vefat edenler 2020
Karaman Belediyesi
Karaman Mezarlıklar Müdürlüğü

Geç Üst Paleolitik gömü kayıtları nispeten saygındır ve 30 gömüye yaklaşır ve genellikle bilimsel olarak daha fazla dikkat çeken Orta Üst Paleolitik gömmelerden çok da uzak değildir. Bu uygulamalara ek olarak, insan kalıntılarının dolaşımı dönemin sonuna (ve ötesine) kadar devam etmiştir. Bunlar, cenaze alemindeki büyük insan yenilikleridir. 

SEMBOL OLARAK ÖLÜ

İnsan cenaze faaliyetlerinin evrimi

Hayatın yok olduğunu görüyoruz ama bu gerçeği özel bir dil kullanarak ifade ediyoruz: atalarına katılacağı başka bir dünyaya gidenin ruh olduğunu söylüyoruz. Ölen kişinin cesedi, bir hayvanın leşi gibi görülmez: ona özel bir özen gösterilmeli ve doğru bir cenaze töreni yapılmalıdır; sadece hijyen nedeniyle değil, ahlaki zorunluluktan dolayıdır.

Son olarak, ölümün meydana gelmesiyle birlikte, kendilerine özel görevlerin yüklendiği yaşam için kasvetli bir dönem başlar. Kişisel duyguları ne olursa olsun, belirli bir süre üzüntü göstermek, kıyafetlerinin rengini değiştirmek ve olağan hayatlarının düzenini değiştirmek zorundadırlar. Dolayısıyla ölümün toplumsal bilinç için özel bir anlamı vardır; kolektif bir temsilin nesnesidir. Bu temsil ne basit ne de değişmezdir: hem öğelerinin bir analizini hem de kökenini araştırmayı gerektirir.

Bu pasaj 1907’de Hertz’in ünlü Contribution to the Study of the Collective Representation of Death’de 1960 İngilizce çevirisinin başlığını kullanmak üzere yazılmıştır. Burada, bu pasajda özetlenmiş olarak, bize tanıdık gelen ve bizi hayvanlar dünyasının geri kalanından ayıran insan cenazesinin tanıdık unsurlarını buluyoruz.

Bunun bir takım unsurları vardır: bir ruh; ölüme ve onun toplumsal bağlamına atıfta bulunduğumuz özel bir dil; doğrudan göremediğimiz veya deneyimlemediğimiz başka bir dünya kavramı; biyolojik olarak ölü olmalarına rağmen hala sosyal failliğe sahip olan atalar; ölülerin doğru gömülmesi için özen ve endişeler; eylemi gerektiren ve tanımlayan ahlaki nitelikteki yükümlülükler; ve ölüme verilen resmi tepkiler olarak olağan yaşam kalıplarını değiştiren, tümü toplu bir temsile ait olan, belirli dönemler boyunca tutulan özel görevler.

Bu unsurların birçoğunun doğası gereği sembolik olduğuna, yani ortak kavramlara atıfta bulunduğuna ve bunları ifade ettiğine şüphe yoktur. Bu durumda, bu kavramlar gerçek ve hayali dünyayı birleştirir ve toplum ve onun sosyal failleri aracılığıyla aracılık edilen karmaşık kozmolojik inançların devamını yansıtır.

İnsanların cenaze törenine ilişkin arkeolojik kayıtlar, ölülerin sembolik sistemlerde tam olarak ne zaman ve nasıl cisimleştiğini değerlendirmemize izin vermelidir.

Morg faaliyetinin gelişimine bütüncül bir yaklaşım getirmeye çalıştım. Arkeologlar genellikle cenaze törenini insan cenaze töreninin gelişimsel zirvesi olarak görürler. Gerçekten de, en az iki hominin takson Neandertalini ve modern insanı hominin atalarından ve hayvan dünyasındaki çağdaşlarından ayıran önemli bir davranışsal yeniliği temsil ediyor.

Gömme sembolik olmasa da, hem yaşayanları hem de ölüleri içerdiği için hem kasıtlı bir eylem hem de bir sembol olarak kabul edilebilir. En basit haliyle, belirli bir faaliyet biçiminin ölülerle ilişkilendirildiği kavramını gerektirir. Bununla birlikte, kavramın sorunsallaştırılması gereklidir.

Gömmek için gerçekten sembolik motivasyonlar nasıl anlaşılır? ‘Özellik listesi’ yaklaşımı, ölülerin gömülmesini ‘modern’ insan davranışının çeşitli ifadelerinden biri olarak ele alır, ancak modern insanın kökenleri hakkındaki tartışmalarda gömmenin öneminin savunucuları neden listede olmayı hak ettiğini tanımlamaz.

Örneğin, sığ bir mezara bir ceset koymak, ölü çocuğunun cesedini günlerce veya aylarca taşıyan bir dişi şempanzeden gerçekten nasıl farklıdır?

Bir mezara bir çakmaktaşı veya kemik parçasının eklenmesi neden zorunlu olarak sembolik davranışı yansıtsın? Kişisel süslemede olduğu gibi, hominin evrimi boyunca sembolik işlevinde ölülere yapılan muamelenin farklı olmaması için hiçbir neden yoktur ve kapsayıcı genellemeler yapmak için hiçbir amaca hizmet etmez.