Teolojik Uygunluk – Mezar Yaptırma – Mezar Yaptırma Fiyatları – Mezar Modelleri Fiyatları – Mezar Fiyatları Ankara – Tek Kişilik Mezar Fiyatları

Teolojik Uygunluk

Bir vakada bir kadın, ailesi ve kocasıyla birlikte gömülmek istedi. Ebeveynler de çocuklarının yanına defnedilmek istediler (40 istek) ve 13 kişi de erkek veya kız kardeşlerinin yanına defnedilmek istedi. Gömme açısından aile sıkı sıkıya bağlıydı. Geniş bir ailenin tek sözü, bir amcanın yanına gömülmek için dört istekle geldi.

Teyze, büyükanne ve büyükbaba, vaftiz ebeveynleri veya yakın arkadaşlarla birlikte cenaze töreni talep edilmedi. Geniş aile talebine en yakın örnek, ‘atalarla’ defin talebidir. Bazen öncekilerin (York Bakanı Hazinedarlarının yanına gömülmek için 2 talep gibi) veya eski öğretmenlerin (11 talep) yakınlarına defnedilmesi için talepler yapıldı.

Ölüm anında belirlenen birbirine sıkı sıkıya bağlı bir aile grubunun benzer bir modeli, soyluların vasiyetindeki duaların bir analizinden (Rosenthal 1972:21–3) ve 1380 ile 1520 yılları arasında 500 Londra vasiyetinden gelen cenaze taleplerinin incelenmesinden keşfedildi. Londra’da aile üyelerinin yanına gömülmek için çok sayıda talep (yıllık toplamın yüzde 18-60’ı) bulundu ve sonuncusu olmasa da bir eşle birlikte gömülmek özel bir arzuydu.

Gömme haritası açısından, kilisenin içindeki kutsal yerler ilk sırada (ve aynı zamanda maliyette) önce geldi, ardından diğer aile üyeleriyle birlikte gömme geldi. Bununla birlikte, zihinsel harita basit bir seçimden daha çeşitliydi, çünkü bir isteğe farklı unsurlar dahil edilebilirdi.

1472’de Robert Coke, güney sundurmadaki Kutsal Bakire Meryem’in sunağında, Aziz Kurtarıcı’nın resminin yanına gömülmesini istedi. Bu tek istek, sundurmada bir resim, sunak ve ‘eşik gömme’yi birleştirdi. Birkaç kuşak boyunca daha karmaşık bir örnek, St Helen-on-the-Walls ile bağlantıları olan Yorklu Ecop ailesiydi. Robert Ecop, 1460 yılında St Nicholas sunağı ve çocuklarının mezarının yanına gömülmek istedi.

Sekiz yıl sonra karısı Margaret onun yanına gömülmek istedi, ancak sunaktan veya çocuk mezarından bahsetmiyor. 1472’de Heslerton’un rektörü William Ecop, anne ve babası orada gömülü olduğu için St Helen’s’e bağışta bulundu. (William’ın Robert ile ilişkisi -ister erkek ister oğul olsun- net değil). Çözülmesi gereken birden fazla unsur olsa da, vasiyetnamede en fazla alaka verilen şey aydınlatıcıdır: Robert önce sunağın yanına gömülmek istedi, sonra çocukları, Margaret ise gömme seçiminin nedeni olarak yalnızca kocasını gösterdi.

Bir cesedin nereye gömülebileceği konusunda bazı farklılıklar olsa da, bir Hıristiyanın kutsal toprağa gömülmesi bekleniyordu. İstisnalar çok sıra dışıydı: En dikkat çekici olanlar, Papa’nın Kral John’a Karşı Yasağı sırasında gömülmesi gerekenlerdi.

Mezar yeri önemli mi
Araplarda mezar kültürü
Kur’an’da mezar
Mezar Nedir
İslamda mezar taşı var mı
İslamiyette mezar kültürü
Mezar taşı ne zaman dikilir
Mezar eski adı

Interdict tüm İngiltere’yi etkiledi ve kutsal mezarlıkların kullanılamayacağı anlamına geliyordu. Bu, Meaux Abbey ve St Albans gibi yerel kiliseleri ve manastırları, mezar için kutsal olmayan bir yer belirlemeye zorladı. Hiç kimse dışlanmadı ve Durham, Rochester ve Bangor’un piskoposları ve Lincoln’ün şansölyesi bile kutsal olmayan toprağa gömüldü.

Bu, istisnai durumlarda aşırı bir önlemdi. Çoğu durumda Hıristiyanlar yalnızca kutsal toprağa gömülebilir ve kutsal olmayan toprağa gömülebilirdi. Templeton’daki mezar, şapel kutsanmadığı için kaldırıldı. Kilise kutsanmışsa, ancak mezarlık değil veya tam tersi durumda, potansiyel olarak kafa karıştırıcı bir durum ortaya çıkabilir.

Bir mezarlığın teolojik olarak gömülmeye uygun olmamasının bir başka nedeni de, örneğin kan dökülmesiyle kirletilmiş olmasıydı. Mezarların devam edebilmesinin tek yolu, kilisenin yeniden kutsanmasıydı.

Kilise avlusunun çevresi, Hristiyan ve Hristiyan olmayanlar arasındaki ölüm sınırıydı. Çeşitli yazarların mezarlıktan kimin çıkarılması gerektiği konusunda farklı fikirleri vardı. Burgolu John, putperestleri, sapkınları ve aforoz edilmiş insanları sıraladı. Diğerleri, grubun mezarlığın dışına gömülmesini daha geniş olarak tanımladı.

On beşinci yüzyılda rahip John Mirk, doğum sırasında ölen kadınları, ‘tatmin etmeyen’ ya da hırsızlık yaparken öldürülen hırsızları, şehvet düşkünlerini ve gömülürlerse ‘kovulacak olan’ lanetlileri cenaze töreninden dışladı. ‘ kilise bahçesinin. Aniden ölenler de, iyi insanlar olmadıkça, bir kazada boğulmadıkça veya kazara ‘[iradelerine] karşı fesatla’ kendilerini öldürmedikçe, dışlandılar.

Mezarlıklara gömülmesi reddedilecek grupların listeleri de tüzüklere dahil edildi. Salisbury’nin ilk Tüzüğü (1217 ve 1219 tarihleri ​​arasında), cenaze töreni, Efkaristiya, günah çıkarma veya diğer ayinleri almaması gerekenlere verdi. Liste, aforoz edilenler veya suçlananlar (interdictos) olarak adlandırılan açık tefecileri (manifesto usurarios) ve ayrıca şaşırtıcı bir şekilde cemaate yabancıları (alienos parochianos) içeriyordu.

Bu kategorilerden bazıları genişletilebilir ve eklenebilir. Kilisenin din adamlarını bekar yapma girişimlerinde, din adamlarının cariyeleri listelere dahil edildi. Winchester Tüzüğü (1224), cariyelerin bucak ve çevresini terk etmesi gerektiğini belirtti. Kalırlarsa, ayinlerden ve inananların birliğinden dışlanacaklardı.

Hala devam ederlerse kırbaçlanacaklar ve sonunda bir kilisenin gömülmesi reddedilecekti. Bu hüküm, on üçüncü yüzyıl boyunca belirgindi. Bekarlıkla bağlantılı olarak kilise, evlilikleri yasaklarla düzenlemeye çalıştı, ancak yalnızca Londra’nın birinci ve ikinci Tüzüğü (her ikisi de 1245-59 tarihli) özellikle yasaksız evlenenlerin cenazesini reddetti. Belki de bu konu, büyük, hareketli ve sürekli değişen bir nüfusa sahip bir şehirde özellikle önemliydi.

Başka yerlerde benzer yasaların olmaması, bunun muhtemelen Londra’ya özgü bir sorun olduğunu gösteriyor. Belki de tüzük, yüzyılda tekrarlanmadığı için uygulanabilir değildi.

Tüzükte belirtilmeyen bir grup, turnuva veya düello sonucu ölenlerdir. Kilisenin resmi tutumu sertti: Bir turnuvada veya düelloda öldürülen herhangi biri bir kiliseye veya kilise bahçesine gömülemezdi, ancak son kutsal tören ve aşırı görev verilebilirdi. Gömmeme politikası çok nadiren uygulandı ve çoğu bir kiliseye veya mezarlığa onurlu bir şekilde gömüldü. Yaygın olarak duyurulan tek ret vakası (daha sonra iptal edildi) 1175’te Almanya’da meydana geldi.

İngiltere’de çok az anlaşmazlık vardı ve Geoffrey de Mandeville (1216 öldürüldü), Gilbert Marshall (1241), Hugh Mortimer (1227) ve John Mortimer (1318) gibi adamların hepsi saygıyla gömüldü. En önemli örnek, 1186’da bir turnuvada öldürülen ve son yasağın üzerinden henüz yedi yıl geçmesine rağmen, Paris’teki katedrale gömülen II. Henry’nin oğlu Brittany’li Geoffrey’dir.